Ναι, όχι, ίσως / δεν ξέρω

Είμαστε και εμείς τα ενοχικά άτομα που νιώθουν πάντα τύψεις και ότι χρωστάμε. Χρωστάμε χάρες, τη βοήθειά μας, συγχώρεση, χρωστάμε απαντήσεις. Πολλές φορές όταν μας ρωτάνε κάτι απαντάμε άμεσα με ένα ναι ή ένα όχι. Λες και η απάντηση "δεν ξέρω/ ίσως" δεν υπάρχει σαν επιλογή.
Πιστεύουμε ότι είναι πρέπον να δώσουμε άμεσα μια απάντηση σε αυτόν που μας ρωτάει, ότι του το χρωστάμε να είμαστε εντάξει απέναντί του και να ξέρει ποια είναι η γνώμη μας για το εκάστοτε θέμα. Όμως, πολλές φορές δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν ξέρουμε εκείνη τη στιγμή ούτε εμείς οι ίδιοι ποια είναι η άποψη μας για το θέμα προς συζήτηση. Αλλά δεν το λέμε. Λέμε "ναι", αν είμαστε πιο κοντά στο "ναι", ή λέμε "όχι" αν είμαστε πιο κοντά στο "όχι". Η πιθανότητα να πούμε "ίσως / δεν ξέρω" είναι απειροελάχιστη, και ας έχουμε μόλις απαντήσει (από μέσα μας φυσικά, να μη μας ακούσουν) με αυτές τις λέξεις. Γιατί, άραγε, δεν τις λέμε αφού μόλις αυτό σκεφτήκαμε; Και το χειρότερο; Θυμώνουμε με το εαυτό μας γιατί το κάναμε...Ακόμα, και να το έχουμε σκεφθεί το θέμα, ακόμα και να ξέρουμε ότι θέλουμε να απαντήσουμε με ένα "ναι" ή ένα "όχι", πότε θα το συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, και ότι μπορούμε να καταφύγουμε σε ένα δήθεν "δεν ξέρω / ίσως";