Τι συμβαίνει και όταν θέλουμε να πούμε αυτά που σκεφτόμαστε, απλά σιωπούμε; Νιώθουμε ότι "φουσκώνει" από σκέψεις το μυαλό, κοντεύει να σπάσει το κεφάλι και όμως δε δίνουμε καμία διέξοδο σε αυτή την ένταση. Είναι λες και δεν έχεις εκείνη την ώρα την ικανότητα να μιλάς. Πολλοί είναι οι λόγοι που μας οδηγούν σε αυτή τη στάση.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι το κάνουν για λόγους ευγένειας και διακριτικότητας, ίσως και σεβασμού. Όμως, αν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας τότε θα παραδεχτούμε ότι αυτό συμβαίνει τις περισσότερες φορές επειδή φοβόμαστε. Άλλες φορές φοβόμαστε ότι αυτό που θέλουμε να πούμε είναι λάθος, δεν είναι μία λογική σκέψη. Άλλες φορές το κάνουμε γιατί φοβόμαστε τον άλλο, τον συνομιλητή μας. Ότι, δηλαδή, θα μας κατακρίνει, θα μας προσβάλλει με την απάντηση - κριτική του. Ίσως, πάλι, φοβόμαστε ότι με τα λόγια μας θα πληγώσουμε τον άλλον και θα τον χάσουμε από φίλο, από σύντροφο. Σίγουρα, όμως, όποιος και αν είναι ο λόγος, δεν είναι υγιής.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι το κάνουν για λόγους ευγένειας και διακριτικότητας, ίσως και σεβασμού. Όμως, αν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας τότε θα παραδεχτούμε ότι αυτό συμβαίνει τις περισσότερες φορές επειδή φοβόμαστε. Άλλες φορές φοβόμαστε ότι αυτό που θέλουμε να πούμε είναι λάθος, δεν είναι μία λογική σκέψη. Άλλες φορές το κάνουμε γιατί φοβόμαστε τον άλλο, τον συνομιλητή μας. Ότι, δηλαδή, θα μας κατακρίνει, θα μας προσβάλλει με την απάντηση - κριτική του. Ίσως, πάλι, φοβόμαστε ότι με τα λόγια μας θα πληγώσουμε τον άλλον και θα τον χάσουμε από φίλο, από σύντροφο. Σίγουρα, όμως, όποιος και αν είναι ο λόγος, δεν είναι υγιής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου