Υπάρχουν στιγμές, αρκετές, στη ζωή μας όπου όλο μας το είναι φωνάζει και ζητάει να δράσουμε. Όμως, εμείς αρκούμαστε...στην αδράνεια.
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Αυτές τις στιγμές, λοιπόν, θέλουμε τόσο πολύ να πούμε ή να κάνουμε κάτι αλλά είναι λες και όλη αυτή η ενέργεια/επιθυμία έχει εγκλωβιστεί μέσα μας, λες και το ίδιο μας το σώμα είναι ένας αδιαπέραστος τοίχος που μας αναγκάζει να βρισκόμαστε σε αδράνεια. Γιατί, άραγε; Άλλοι θα σου πούνε ότι μάλλον δε το θες και τόσο πολύ αυτό που σκέφτεσαι γιατί ως γνωστόν δεν υπάρχει "δε μπορώ", υπάρχει "δε θέλω". Άλλοι θα σου πούνε ότι είσαι ένα αναποφάσιστο ή δειλό άτομο. Και άλλοι, πάλι, θα υποστηρίξουν ότι δεν ήταν το σωστό timing, και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Όποιος και αν είναι ο λόγος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το θέμα είναι πόσο αντέχουμε να μένουμε στο τίποτα και αν αντέχουμε να χάνουμε ευκαιρίες.
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Αυτές τις στιγμές, λοιπόν, θέλουμε τόσο πολύ να πούμε ή να κάνουμε κάτι αλλά είναι λες και όλη αυτή η ενέργεια/επιθυμία έχει εγκλωβιστεί μέσα μας, λες και το ίδιο μας το σώμα είναι ένας αδιαπέραστος τοίχος που μας αναγκάζει να βρισκόμαστε σε αδράνεια. Γιατί, άραγε; Άλλοι θα σου πούνε ότι μάλλον δε το θες και τόσο πολύ αυτό που σκέφτεσαι γιατί ως γνωστόν δεν υπάρχει "δε μπορώ", υπάρχει "δε θέλω". Άλλοι θα σου πούνε ότι είσαι ένα αναποφάσιστο ή δειλό άτομο. Και άλλοι, πάλι, θα υποστηρίξουν ότι δεν ήταν το σωστό timing, και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Όποιος και αν είναι ο λόγος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το θέμα είναι πόσο αντέχουμε να μένουμε στο τίποτα και αν αντέχουμε να χάνουμε ευκαιρίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου